WebSockety to jeden z najciekawszych od kilku lat tematów, z którymi przyszło mi zmierzyć się w pracy. Pierwszy raz słyszałem o nich gdzieś w 2013 roku i od tego czasu zdążyły zdobyć ogromną popularność w internecie. YouTube, Stack Overflow, Facebook – tam wszędzie WebSockety wykorzystywane są już od dawna do różnych rzeczy (przesyłanie i odświeżanie komentarzy oraz głosów, komunikacja w czasie rzeczywistym, itp.). To tyle słowem wstępu – jeżeli tu trafiłeś, prawdopodobnie wszystko to wiesz i szukasz informacji, jak wykorzystać WebSockety w praktyce.
Do zeszłego roku „WebSockety” i „node.js” stanowiły w zasadzie synonimy, jeżeli chodzi o ich implementację. O uruchomieniu ich w PHP czytałem same złe rzeczy i nawet najbardziej zagorzali programiści używający tego języka odradzali. Tematu jednak nie zgłębiałem i przyglądałem się nieco z boku. Jednak gdy w pracy pojawił się temat obsługi zdarzeń z centrali telefonicznej w naszym systemie, nie było wyjścia – trzeba zacząć się nimi szybko interesować.
Kolega z sąsiedniego zespołu już jakiś czas wcześniej podejmował ten temat w oparciu właśnie od node.js. Jego opinie nie były życzliwe, zwłaszcza, że nie miał wiele czasu na stworzenie tego rozwiązania. Podobnie z czasem było u mnie. Dodatkowo zniechęcał fakt, że w zasadzie nie mamy żadnej infrastruktury pod node.js, a ostatnią rzeczą, której bym chciał, to zarządzanie tym wszystkim od strony administracyjnej. Zacząłem więc szukać czegoś o WebSocketach w PHP.
Natychmiast trafiłem na Ratchet – bibliotekę do prostej implementacji WebSocketów w aplikacjach PHP. Brzmiało świetnie zwłaszcza, że mogłem korzystać z „dobrodziejstw” całego naszego systemu. W praktyce okazało się, że jest jeszcze lepiej i łatwiej, niż mi się wydawało.
Stwórzmy więc wspólnie skręcaną z drutów aplikację z pomocą Ratchet, która będzie niczym innym, jak prostym echotestem. Dodatkowo, oprócz odpowiadania na otrzymane wiadomości, serwer będzie sam wysyłał do wszystkich wiadomość, np. co 10 sekund. Dzięki temu otrzymasz bazę do większości zastosowań – nasza aplikacja będzie zarówno odpowiadała na komunikaty z inicjatywy klientów, jak i sama w pętli wysyłała coś od siebie.
Najpierw potrzebujemy samego Ratchet. Najłatwiej zlecić pobranie go composerowi. Jeżeli nie korzystałeś jeszcze z composera, spróbuj po prostu odwiedzić stronę pobierania i przejdź do sekcji „Manual download”, skąd możesz ściągnąć najnowszą wersję composer.phar. Umieść ten plik w katalogu głównym projektu, po czym możesz przejść do pobierania Ratcheta:
php composer.phar require cboden/ratchet
Kolejnym krokiem będzie stworzenie klasy obsługującej wszystkie potrzebne zdarzenia (połączenie, rozłączenie, wystąpienie błędu) oraz zawierającej metodę, którą serwer będzie cyklicznie wywoływać. Oto jej treść:
<?php
namespace WebSocket;
use Ratchet\MessageComponentInterface;
use Ratchet\ConnectionInterface;
class Handler implements MessageComponentInterface
{
protected $clients;
public function __construct()
{
$this->clients = new \SplObjectStorage;
}
public function onOpen(ConnectionInterface $conn)
{
$this->clients->attach($conn);
echo 'Nowe połączenie: ' . $conn->resourceId . PHP_EOL;
}
public function onMessage(ConnectionInterface $from, $msg)
{
// iteracja po dostępnych połączeniach
foreach ($this->clients as $client) {
if ($from !== $client) {
// bieżące połączenie to nadawca wiadomości
// odsyłamy wiadomość
$client->send($msg);
}
}
}
public function onClose(ConnectionInterface $conn)
{
$this->clients->detach($conn);
echo 'Zamknięto połączenie: ' . $conn->resourceId . PHP_EOL;
}
public function onError(ConnectionInterface $conn, \Exception $e)
{
echo 'Wystąpił błąd: ' . $e->getMessage() . PHP_EOL;
$conn->close();
}
public function onLoop($options = array())
{
foreach($this->clients as $client) {
$client->send('Cykliczna wiadomość');
echo 'Wysłano komunikat cykliczny' . PHP_EOL;
}
}
}
Klasę umieściłem w pliku handler.php.
Metody onOpen, onClose i onError są raczej oczywiste. W onMessage występuje obsługa zdarzenia pojawiającego się w momencie otrzymania wiadomości od klienta. Iterujemy tam po prostu po tablicy dostępnych połączeń i sprawdzamy, czy trafiliśmy na połączenie zgodne z identyfikatorem zasobu nadawcy. Jeżeli tak, to korzystamy z tego zasobu do odesłania odpowiedzi tej samej treści, którą otrzymaliśmy.
Metodę onLoop wykorzystamy natomiast do wywoływania cyklicznego. Wysyła ona do wszystkich połączeń komunikat o tej samej treści.
Mając taką klasę, możemy stworzyć plik, w którym uruchomimy sam serwer. W moim wypadku jest to server.php o następującej treści:
<?php
use Ratchet\Server\IoServer;
use Ratchet\Http\HttpServer;
use Ratchet\WebSocket\WsServer;
use WebSocket\Handler;
require 'vendor/autoload.php';
require 'handler.php';
// utworzenie obiektu klasy obsługującej
$handler = new Handler();
// stworzenie instancji serwera websocketów
$server = IoServer::factory(
new HttpServer(
new WsServer($handler)
),
8080 // port
);
// ustawienie pętli
$server->loop->addPeriodicTimer(10, function() use ($server, $handler) {
// uruchomienie metody obrotu pętli
$handler->onLoop(array(
'server' => $server,
));
});
echo 'Serwer uruchomiony' . PHP_EOL;
// uruchomienie serwera
$server->run();
Jak widać, tworzymy najpierw instancję serwera nasłuchującego na porcie 8080, podając mu klasę z obsłużonymi zdarzeniami, a następnie dodajemy pętlę, która będzie wywoływana co 10 sekund.
Teraz wystarczy uruchomić serwer poprzez wywołanie:
php server.php
W konsoli powinniśmy dostawać informacje o przebiegu działania serwera.
Jak się połączyć z naszym serwerem? Najprościej uruchamiając konsolę w przeglądarce (w Firefoksie możemy wywołać ją kombinacją CTRL-SHIFT-K) i wklejając:
var conn = new WebSocket('ws://localhost:8080'); conn.onopen = function(e) { console.log("Połączono pomyślnie!"); }; conn.onmessage = function(e) { console.log(e.data); };
Po chwili powinniśmy otrzymywać z serwera co 10 sekund wiadomość.
Aby wysłać wiadomość do serwera, wystarczy, że w tej samej konsoli wkleimy:
conn.send('Test');
To wszystko! Mamy już działający serwer.
Oczywiście, docelowa aplikacja musi zawierać obsługę uwierzytelniania, jednak celem tego wpisu było pokazanie prostoty stworzenia serwera WebSocketów.
Wpis był mocno inspirowany oficjalnym tutorialem Ratcheta, który rozbudowałem o cykliczne wywoływanie zdarzeń przez serwer.