A powinienem się cieszyć

Nie wiem czemu, ale wcale nie cieszy mnie fakt, iż Janusz Korwin-Mikke zostanie doradcą ministra Czumy. Dlaczego? Strasznie mnie razi to, że osoba, która jeszcze tydzień-dwa temu wrzucała niemal wszystkim partiom obecnym w sejmie (a PO zwłaszcza), nagle staje się doradcą w rządzie. Tak, to ten sam JKM, który w ostatnich wideoblogach narzekał na „państwo prawa”. Możecie powiedzieć, że to dobrze, bo będzie starał się coś zmienić. Otóż guzik. Nie zmieni nic, a już na pewno nie przyczyni się do wprowadzenia swojego „sztandarowego” pomysłu z legalizacją broni. Nie jest bowiem tajemnicą, iż nasz obecny rząd stoi twardo na PR. I JKM jest niestety tylko kolejnym elementem przemyślanej przez Donalda Tuska i PR-owców strategii.

A zaczęło się tak, jak pisałem w jednym z ostatnich wpisów. Dotychczas zdanie PO w sprawie powołania komisji ds. śmierci Krzysztofa Olewnika było jasne – 3xNIE. Pieprzyli farmazony o jej upolitycznieniu, itp. Nagle zabija się trzeci (i ostatni) oskarżony. Następuje chwilowa konsternacja, minister Ćwiąkalski jeszcze o 18:00 (najprawdopodobniej bez konstulacji ze spin-doctorami) mówi, iż jest to normalna sprawa i nie jest winny ani on, ani nikt inny. Jednak już trzy godziny potem mówi, iż może oddać się w ręce premiera. I tak właśnie się stało.

Rano, najprawdopodobniej po analizie pierwszych sondaży, premier zmienia zdanie o 180 stopni. Z rządu wylatuje Ćwiąkalski oraz kilka osób z jego resortu. Otwiera się furtka do powołania komisji śledczej. Teraz wszyscy posłowie PO są za jej powołaniem. Zaskakujące, jak można w niecałe 24 godziny zmienić diametralnie poglądy.

Ale po co o tym wszystkim piszę? Otóż chciałem przedstawić, że cała szopka z Czumą i JKM-em to kolejny PR-owy bluff. Bo jak wytłumaczyć to, że Tusk, do tej pory podkreślający odpolitycznienie i profesjonalizm swoich ministrów, który odcina się od przeszłości, bo „Polacy mają dość patrzenia za siebie” – nagle powołuje na ministra stuprocentowego polityka, bez doświadczenia w korporacji prawniczej? Dodatkowo – premier podaje jako rekomendację fakty z opozycyjnej przeszłości Andrzeja Czumy w PRL-u. Czyżby nagle zauważył w sondażach, że na PO głosują też ludzie starsi i konserwatywni?

Do tego wszystkiego dochodzi Janusz Korwin-Mikke jako jeden z doradców w rządzie Tuska. W jednym szeregu z Wałęsą, Bartoszewskim i resztą bandy. Brakuje jeszcze tylko tego, żeby w poniedziałkowym wideoblogu JKM zakomunikował, iż faktycznie UPR-owi bliżej jest do PO niż do PiSu, więc – gdy jest okazja – trzeba ich wesprzeć, ku chwale Ojczyzny. No i na koniec to, czego spodziewać się mogłem od razu – urabianie przez media. JKM był wczoraj gościem jakiegoś programu w TVN24. I nie był – jak zwykle – jednym z kilku. Był sam, z obstawą redaktorki i redaktora. Rozmowa lekka, łatwa i przyjemna, pełna żartów, uśmieszków i przytakiwania:

Co w tym dziwnego? Proszę porównać powyższe nagranie z pierwszym lepszym w TVN24 z udziałem Korwina-Mikkego. Widać różnicę? Wyraźnie. A to właśnie kolega Pana Janusza ostrzega zawsze przed osobami, które nagle zostały obdarzone sympatią tych mediów. Tak przecież „narodził się” w nich na nowo Marcinkiewicz, spadochroniarze z PiS-u czy Dorn. I po początkowym okresie sielanki medialnej, gdy jeszcze byli wygodni, skończyli tak samo, jak znienawidzony Rokita. Dlatego apelowałbym o ostrożność. Ja rozumiem, że to JKM, ale wystarczy stosować te same kryteria postrzegania wobec wszystkich, bez nieomylnych, świętych krów.

Mam nadzieję, że ta medialna sielanka skończy się szybko dla JKM-a, i mówię to tylko i wyłącznie dlatego, że go szanuję i nie chciałbym, żeby robił za podbijacz słupków poparcia dla PO. Kwestia tylko, jak on sam się zachowa – ślepo w to zabrnie, czy będzie wykorzystywał szansę za wszelką cenę? A niestety, ta druga sytuacja już mu się kiedyś zdarzała (np. podczas którejś z debat prezydenckich, gdy został sam w studio mimo inicjatywy wyjścia ze studia reszty kandydatów).